woensdag 14 mei 2014

Mijn verblijf in Japan (5)

Tijd voor een nieuw berichtje. Buiten is het een beetje regenachtig, maar ik zit nu even lekker binnen op m'n kamer te genieten van mijn laatste vrije dagje hier. Omdat we vorige week deelnamen in de optocht van het Dontaku festival werden we beloond met een dagje geen school. Geen probleem :)
Ik realiseerde me dat de tijd eigenlijk heel snel gaat hier, ook doordat de docenten ons erop wezen dat 16 juni al de laatste lesdag is hier. Nog maar een maandje school dus. Af en toe komen er best grappige onderwerpen langs tijdens de lessen. Zo hoorden we maandag dat er in Japan wegen zijn die met dergelijke inkepingen gemaakt zijn zodat ze een melodie spelen als je er met de auto overheen rijdt, en de perfecte melodie bij 60 km/uur. De reden die volgens mij werd gegeven voor zulke wegen was dat mensen zich dan aan de snelheid houden en niet te hard rijden. Wij dachten daar iets anders over, want aan de melodie uit het getoonde Youtube-filmpje te horen waren het eerder van die melodieën die je best wel kunnen irriteren en ga je er juist heel hard van rijden. Maar goed, af en toe (best vaak) worden we er als Nederlanders weer even aan herinnerd dat we toch echt in Japan zijn en dat zulke dingen hier gewoon kunnen; Japan blijft me verbazen. Niet alle informatie die we hier krijgen voorgeschoteld is even geloofwaardig en correct. Zo behandelen we elke week een andere tekst uit ons tekstboek die we elke dag moeten shadowen (ja, dat komt neer op na praten, wat wel nuttig is, maar soms een beetje geestdodend) en de tekst van deze week gaat over classificeren. Over wat voor persoonlijkheden er zijn en hoe je mensen beoordeelt. Ze hebben in Japan iets met bloedgroepen, in Japan weet namelijk iedereen wat zijn bloedgroep is. De docenten waren een beetje verbaasd dat maar ongeveer 1/4e van onze klas wist wat zijn/haar bloedgroep was, ik hoor zelf ook bij de onwetenden. In de tekst wordt aan elke bloedgroep een set stereotyperende karaktereigenschappen toegeschreven en Japanners vinden dat nog vrij betrouwbaar ook. Volgens het boek kennen ze hier echter de types A, B, O en AB in plaats van A, B, 0, AB, en dat shadowen we dus ook vrolijk, hoewel onze bioloog er niet zo goed tegen kan :p. Verder verkopen ze hier geen onzin hoor, maar meestal stuit je gewoon op dingen die in Japan de normaalste zaak van de wereld zijn. Bij een opdrachtje eerder moesten we invullen wat je niet moet doen als je ziek bent, waarbij de enige optie die nog over was "shampoo gebruiken", waarna wij dachten: hè? Maar men redeneert dan dat in het geval je ziek bent, het niet slim is om heet te douchen met shampoo omdat je daardoor eerder flauwvalt doordat je hoofd dan veel warmte krijgt, of iets dergelijks.
Afgezien van het bloedgroepenverhaal waar ik dus niet zo goed van op de hoogte ben, vind ik dit hoofdstuk over persoonlijkheden best interessant. We moesten ook een testje doen waar uitkwam wat voor beroep bij je zou passen, waardoor ik me weer bedacht dat volgend jaar alweer het laatste jaar van m'n bachelor wordt, met een scriptie die op me wacht om geschreven te worden en een minor die wacht om gekozen te worden, en niet te vergeten het cluster dat de richting bepaalt die ik op ga. Ik heb eigenlijk nog steeds niet echt een idee wat voor beroep ik later zou willen doen. Misschien moet ik me binnenkort maar even gaan oriënteren. Ideeën zijn welkom, ik ben wel benieuwd wat voor beroep mensen bij me vinden passen. Ondertussen zit ik hier nog een poosje, en dingen komen zoals ze komen. Het leven hier bevalt prima, ik leer in zo'n korte tijd meer kanji en woorden dan voorheen, en het fijne is dat je hier ook in een Japanse omgeving zit. Als je alleen op straat loopt hebben mensen eerder de neiging om je aan te spreken en zijn ze nieuwsgierig waar je vandaan komt en wat je hier doet. Ik voel me hier wel thuis, eigenlijk gelijk vanaf het begin al, maar ik denk niet dat ik hier m'n hele leven zou willen wonen. Nederland heeft toch ook wel wat, en zo bedenken we af en toe dingen die we weer willen doen of eten als we weer in Nederland terugkomen. Maar goed, genoeg gemijmer voor vandaag, tijd voor een kopje groene thee.. Trouwens, foto's en video's plaats ik niet hier maar op Facebook, want dat is handiger.
Groetjes!

woensdag 7 mei 2014

Mijn verblijf in Japan (4)

De Golden Week is weer voorbij, helaas, en we moeten straks weer naar school. De Golden Week viel wat ongelukkig dit jaar, namelijk op zaterdag/zondag/maandag/dinsdag. Dit was voor heel Japan een feestweek. In onze omgeving, in Fukuoka, was er ook nog het Dontaku festival, dat was op zaterdag en zondag. 
Zaterdag kon je al goed merken dat het snipperdag-gehalte veel hoger lag dan normaal, onder andere omdat de metro een stuk voller zat. Ik ging die dag shoppen in Tenjin, wederom slenterend van het ene naar het andere winkelcentrum van etage 1 tot 7 en verder. Het was gezellig, ook al ben ik qua kleding niet echt geslaagd. Daarnaast konden we die dag ook al even sfeer proeven bij het Dontaku festival. Toen we aankwamen op Tenjin station zagen we aan de overkant van de straat wat podia, en we kwamen erachter dat op de dichtstbijzijnde binnen een paar minuten een optreden was van de plaatselijke Yosakoi groep. Dat was een goeie timing! Het was een heel energiek optreden, leuk om mee te maken! Na nog een beetje langs kraampjes lopen hielden we het zaterdag voor gezien in Tenjin, maar er was meer. Met onze school moesten we namelijk ook meedoen met het Dontaku festival, in de optocht. Omdat de docent ons op een gegeven moment elke dag vroeg of we mee wilden doen vanwege de massale opgave van onze klassen, besloten ze uiteindelijk maar dat we allemaal mee gingen doen, ondanks ons laaiend enthousiasme. Dus daar stonden we zondag, vanaf kwart over 4 aan het wachten in het reisenkouen (een of ander park), wachtend tot we mochten lopen. Op weg naar het park liepen we al langs de route met heel veel etenskraampjes, optochten van swirling teams, brassbands, dansgroepen; van alles en nog wat. Het was genieten, en er stonden heel veel Japanners langs de kant van de straat die ook stonden of zaten te kijken. Over een halfuurtje zouden wij daar lopen, dachten we. Maar we hadden het mis. We moesten wachten in het park tot iedereen pom poms had, z'n masker op had, op de goeie plek in de gaijin-massa stond met voorop een mascotte in de vorm van een roze Duracell-achtig konijn, gevolgd door een paar van onze klasgenoten die een prachtige kimono aanhadden, met in de achterhoede heel veel Nepalezen en misschien wat Vietnamezen en nog wat anderen, een nog een uur en een kwartier voor de moeite. Toen we dus rond half 6 gingen lopen zag de lucht er heel dreigend uit, maar gelukkig heb ik geen druppel gevoeld. Het optreden zelf was wel een beetje in het water gevallen, want de stereo speakers deden het niet, wat er op neer kwam dat we geen muziek hadden. We hadden van tevoren een paar keer een dansje ingestudeerd op een liedje dat we gedurende de optocht zouden moeten uitvoeren, maar het werd vooral een beetje zwaaien met pom poms, lachen naar Japanners: just smile and wave. Het was wel een leuke ervaring, maar toen we klaar waren was iedereen uitgeput van al het gelach en waren we blij dat we 's avonds weer thuis op de bank konden zitten. Foto's en video's van de afgelopen dagen volgen, I'll keep you posted!